In ‘onze sportieve escapades’ geven we een inzichtje in de recente sportieve uitspattingen en drijfveren om in beweging te blijven van de organisatieleden achter Cross Duatlon De Peel. In editie 1 is het woord aan Rick Struik.
Na jarenlang enthousiast triathlonwedstrijden te hebben gedaan en veel plezier beleefd te hebben aan beter worden en grenzen verleggen is er 5 jaar geleden een andere tijd aangebroken na de komst van twee kleine en beweeglijke hummels. Het combineren van werk, sport en het steeds drukker wordende gezinsleven vergt het nodige aanpassingsvermogen. Iets dat helemaal geen straf is!
Als ik mezelf een spiegel voor moet houden dan moet ik me bestempelen als een redelijk luie sporter. Ik vind sporten heerlijk maar het is geen obsessie voor me. Integendeel. Een training skippen, gezelligheidsbiertje links en rechts en daarmee een minder actieve of inactieve week ligt al snel op de loer. Zeker wanneer ik mezelf geen uitdagend, sportief doel stel.
Na twee Coronajaren was het dan ook tijd om de sportieve broekriem iets meer aan te trekken voor 2022. Zeker omdat ik weet dat er eigenlijk niets lekkerder is dan een mooi doel stellen, er naartoe werken en dat doel bereiken. Sporten is voor mij, naast een uitlaatklep, ook een sociale bezigheid en iets waar je merkbaar energie van op doet.
Het doel werd tijdens een gezinsvakantie met vrienden dan ook gesteld: samen inschrijven voor Marathon Berlijn. Inschrijven en hopen, want mogen deelnemen is vers twee. Vier jaar geleden werden we uitgeloot. Van de 250.000 inschrijvers loten er maar 44.000 lopers in. Begin van dit jaar kwam het goede nieuws, deze editie wel met z’n tweeën ingeloot!
Na diverse marathons die ik qua training op halve kracht heb gedaan nu maar eens een keer wat serieuzer trainen. Mijn doel was altijd al om nog eens binnen de 3 uur te finishen. Met bijna 40 levensjaren op de teller nu dus hoog tijd en volgens een paar goeie vrienden ook wel een must gezien mijn bouw en relatieve aanleg voor duursporten.
De weg naar de marathondag op 26 september duurde nog een goed half jaar toen ik mijn trainingen oppakte. Eerst de belastbaarheid vergroten met 2 trainingen per week. Dit uitbouwen naar 3 trainingen en het laatste trainingsblok 4 trainingen per week was het idee. Een paar weken lekker bezig geweest tot ik in april mijn enkel flink omzwikte tijdens een trailrun op vakantie in Portugal. Een setback van een maand was het gevolg. Eind mei konden de trainingen weer serieuzer opgepakt worden. Veel trainingen met verschillende vrienden voor de motivatie en nog maar 4 maanden te gaan. De lengte in de loopjes werd opgebouwd. Aangezien ik veelal op hartslag loop en mijn lichaam redelijk goed ken, weet ik dat rustig trainen voor mij het beste werkt. Af en toe wat intervalwerk voor de snelheid maar vooral ook het lichaam sparen en efficiënt, duurvermogen opbouwen.
Aangekomen in Berlijn, daags voor de marathon samen met vriend Twan de balans opgemaakt van de verrichte trainingsarbeid. Er was toch weer een aardige gap tussen mijn initiële plannen en het uitgevoerde. Enkele schaarse, goede weken van zo’n 60 kilometer werden afgewisseld met ‘skip-/excuusweken’ van 20 tot 30 kilometers. Eigenlijk toch weer te weinig om het gestelde doel te bereiken, het gevoel dat ik ook wel kreeg bij een generale, halve marathonrepetitie die voor geen meter liep. Teveel skipwerk en te weinig tempotrainingen?
Berlijn behoort tot één van de 6 marathonmajors wereldwijd. Na New York zou dit mijn tweede worden. Meer dan een miljoen mensen langs de kant en zogezegd bijna 50.000 deelnemers. Prachtig, gigantisch en zorgt voor een stoot adrenaline. Laat nou net dat magische stofje voor dat beetje extra kunnen zorgen.
Het plan was om iets harder te starten dan de gemiddeld benodigde 4.14 per kilometer om binnen de 3 uur te lopen. Dit om wat extra marge in te bouwen voor het gedeelte waar de marathon eigenlijk pas echt begint. Het eerst deel ging goed. Ondanks kleine pijntjes al na 18 kilometer, gingen de eerste 28 kilometer met een gemiddelde van 4.05 per kilometer boven verwachting. Een snelle rekensom leert dat je dan al ruim 4 minuten overschot hebt opgebouwd. Het gaf mentaal wat rust voor het zwaarste deel dat nog komen ging. Mijn maat laten gaan, die had nog wat extra overschot. Tot kilometer 35 kon ik een tempo van onder de 4.14 handhaven. Geen tijdverlies dus. De laatste 7 kilometer deden echt pijn en kwam er licht verval. Gelukkig niet meer dan naar 4.25/4.30 per kilometer. De interne roep om het te laten lopen was groot. Maar natuurlijk gewoon geen optie. Het bekende stukje zelfmedelijden dat iedere sporter kent even parkeren. Uiteindelijk de Brandenburger Tor in zicht en dan weet je dat de finish aanstaande is. Ondanks de pijn, genieten, de medaille in ontvangst nemen en proosten met een lekkere Duitse Weizen.
Mission accomplished met een eindtijd van 2 uur en 57 minuten. Waar die adrenaline al niet goed voor kan zijn. Maar vooral een mooie weg er naartoe beleefd en een topweekend gehad met vrienden en mijn vriendin!
Ik hoop dat Cross Duatlon De Peel voor jou ook een mooi doel biedt. Groot, of juist een welkom kleiner tussendoel. Vergeet hoe dan ook niet om te genieten van je welverdiende medaille en het gezellig drankje na afloop! Hopelijk tot 29 december aanstaande.
Met sportieve groet,
Rick Struik
